نمی خواهی حسین را از این حال غریب در اوری؟ حالی که چشم به ابدیت دوخته است. و غبار لباسش را برای رفتن می تکاند.
اما چاره نیست. بهترین پناه اشک های تو، همیشه آغوش حسین بوده است و تاهنوز این اغوش گشوده است باید در سایه سار آن پناه گرفت.
- آرام باش خواهرم! صبوری کن تمام دلم! مرگ، سرنوشت محتوم اهل زمین است. حتی آسمانیان هم می میرند. بقا و قرار فقط از آن خداست. وجز خدا قرار نیست کسی زنده بماند.او ست که می افریند می میراند و دوباره زنده می کند، حیات می بخشد و برمی انگیزد. صبور باید بود،شکیبایی باید ورزید، حلم باید داشت...
خواهرم! روشنی چشمم! گرمی دلم! حلم در کلاس تو درس می خواند.بردباری در محضر تو تلمذ می کند، شکیبایی در دست های تو پرورش می یابد و تسلیم و رضا دوکودکند که از دامان تو زاده می شوند و جهان پس از تو سرمشق تعبد می دهند. راضی باش به رضای خدا که بی رضای تو این کار ممکن نمی شود.