ما از آن خداییم و به سوی او باز می گردیم اما پیش روی ما قومی است که از پس ایمان به کفر رسیده است.
امید نه، که آرزو داری این امت برگشته از امام، این قبیله پشت کرده به رائد، این قوم رو بر تافته از قائد، با این کلام تکان دهنده و سخنان هوشیارکننده، ناگهان به خود بیاید، آب رفته را به جوی بازگرداندو حرمت شکسته را ترمیم کند.

اما پاسخ، فقط صدای شیهه اسبانی است که سم بر زمین می کوبند و بی تابی سوارانشان را برای هجوم تشدید می کنند.

دوست داری حجاب از گوشهایشان برداری و صدای ضجه سنگ و خاک و کلوخ را به آنها بشنوانی و بفهمانی که از سنگ و خاک و کلوخ کمترند آنها که چشم بر تابش آفتاب حقیقت می بندند.

دوست داری پرده از چشمهایشان برداری و ملائک را نشانشان دهی که چگونه صف در صف، گرداگرد امام حلقه زده اند و اشک چشمهایشان شبنم آسا بر گلبرگ بالهایشان نشسته و گریه هایشان خاک پای امام را تر کرده است.
دوست داری...

ولی هیچ کدام از این کارها را که دوست داری انجام نمی دهی. فقط چشم از شکاف خیمه به امام می دوزی و رد نگاه او را دنبال می کنی.
می دانی که حسین به منفی بودن این پاسخ واقف تر است، اما او فوق وظیفه عمل می کند و دلش برای راهیان جهنم هم می سوزد.