تو چشم به آسمان می دوزی؛ قامت دو نوجوانت را دوره می کنی و می گویی رمز این کار را به شما می گویم: تا ببینم خودتان چه می کنید.
عون ومحمد هر دو با تعجب می پرسند؟ رمز !؟
و تو می گویی : آری قفل رضایت امام به رمز این کلام گشوده می شود بروید؛یرودی و امام را به مادرش فاطمه زهرا قسم بدهید؛ همین به مقصود می رسید...اما...
هر دو باهم می گویند:اما چه مادر؟"
بغضت را فرو می خوری و می گویی؟ غبطه می خورم به حالتان در آن سوی هستی؛جای مرا پیش حسین خالی کنید. و از خدای حسین آمدن و پیوستنم را بخواهید.
چند قدمی که می روند صدا می زنی:
- راستی!
وسرهای هردو برمی گردد. سعی می کنی محکم و آمرانه سخن بگویی:
- همین وداعمان باشد. برنگردید برای وداع بامن؛ پیش چشم حسین.
 برمی گردی و خودت را به درون خیمه می اندازی و تازه نفس اجازه می یابد برای رها شدن و بغض مجال پیدا می مند برای ترکیدن و اشک مجال پیدا می کند برای جاری شدن...