سقا تاب دیدن اشک بچه ها را ندارد.

لزومی ندارد که سکینه از او چیزی بخواهد. او خواستنش را از نگاه سکینه در می یابد.

سکینه فقط کافی است که لب به خواستن آب، ترکند؛ او تمام دریاهای عالم را به پایش می ریزد.

نه، نه، نه، عباس نباید لبهای به خشکی نشسته سکینه را ببیند. نگاه عباس نباید با نگاه سکینه تلاقی کند. عباس جانش را بر سر این نگاه می گذارد و روحش را به پای این نگاه می ریزد و بی عباس... نه... نه...، زندگی بدون آب ممکن تر است تا بدون عباس.

عباس،دل آرام عرصه زندگی است، آرام جان برادر است.

 نه، نه، عباس نباید از تشنگی بچه ها باخبر شود. این تنها راز عالم هستی است که باید از او مخفی بماند. اما مگر او با گفتن و شنیدن، خبردار می شود؟! دل او آئینه آفرینش است. آری? دل عباس به آسمان آبی و بی ابر می ماند. پرواز هیچ پرنده ی خیالی درنظرگاه دلش مخفی نمی ماند.
هرم عطش بچه ها، او را از کناره خیمه کنده است و به محضر امام کشانده است تا از او رخصت بگیرد و برای آوردن آب دل به دریای دشمن بزند.
اما به آن جا که رسیده و تنهایی امام را در مقابل این سپاه عظیم دیده است، طاقت نیاورده است و تقاضای خویش را فروخورده و بازگشته است.
بار دیگر وقتی کودکان را دیده است که پیراهن های خود رابالا زده اند تا هرم تشنگی را فرو بنشانند،
وسقا متحیر می ماند میان خیمه ها و میدان ...