عجب سکوتی بر عرصه کربلا سایه افکنده است! چه طوفان دیگری در راه است که آرامشی این چنین را مقدمه می طلبد؟سکون میان دوزلزله! ؤآمش میان دو طوفان!

یک سو جنازه است و خاک ههای خون آلودو سوی دیگر تا چشم کار می کند اسب و سواره و سپر و سوار و خود وزره و شمشیر. و این همه برای یک تن؛ امام که هنوز چشم به هدایتشان دارد.

قامت بلندش را می بینی که پشت به خیمه ها و روبه دشمن ایستاده است،دو دستش را بر قبضه ی شمشیر تکیه زده و شمشیر را عمود قامت خمیده اش کرده است و با آخرین رمق هایش مهربانانه فریاد می زند:"هل من ذاب یذب عن حرم رسول الله....
آیا کسی هست که از حریم رسول خدا دفاع کند؟آیا هیچ خدا پرستی هست که به خاطر خدا فریاد مرا بشنود و به امید رحمتش به یاری ما برخیزد؟آیا کسی هست...

وتو گوش هایت را تیز می کنی و نگاهت را از سر این سپاه عظیم عبور می دهی و... می بینی که هیچ کس نیست، سکوت محض است و وادی مردگان.حتی آنان که پیش از این هلهله می کردند، زبان به کام گرفته اند گویی حتی نفس نمی کشند؛مرده اند.

اما ناگهان در عرصه نینوا احساس جنب و جوش می کنی، احساس می کنی که این سکون و سکوت سنگین را فریادهای محو، به هم می زند.

هرچه دقیق به سپاه دشمن خیره می شوی کمتر نشانی از تلاطم می یابی. بی اختیار چشم می گردانی و نگاهت را و ناگهان با صحنه ای مواجه می شوی که چهار ستون بدنت را می لرزاند و قلبت را می فشرد.
صدا از قتلگاه شهیدان است.بدن های پاره پاره، سرهای از بدن جدا شده، دست های بریده همه به تگاپو افتاده اند تا فریاد استمداد امام را پاسخ بگویند.

انگار این قیامت است که پیش از زمان خویش فرارسیده است. مبهوت از این منظره هول انگیز ، نگاهت را رو به سوی امام برمی گردانی و می بینی که امام با دست آنان را به آرامش فرا می خواند و برایشان دعا می کند.گویی به ارواحشان می فهماند که نیاری به یاوری نیست. مقصود تکاندن این دلهای مرده است. مقصود هدایت این جان های ظلمانی است.