فضل آمده بود به زندان، پیغام هارون را برساند به امام. دید نماز می خوانند. منتظر ایستاد.

نمازشان که تمام شد، به فضل نگاه هم نکردند، دوباره تکبیر گفتند و نماز بعدی شروع شد.

نماز پشت نماز، بدون اعتنا به فضل.

خسته شد. گفت:« چه قدر نماز می خوانید؟ یک لحظه هم به من نگاه کنید.

هارون گفته بگویم درباره شما اشتباه می کرده تازه فهمیده اما، می خواهد برای همیشه بمانید پیشش.

من را هم مامور کرده از شما پذیرایی کنم. حالا هم اگر چیزی نیاز دارید بگویید. می آورم.»

امام گفتند: « من اهل ذلت و خواهش نیستم که از شما چیزی بخواهم.»

منتظر جواب فضل نشدند. ایستادند به نماز: « الله اکبر!»