شخصى به نام معلّى بن خنیس نقل مى ‏کند:

شبى امام صادق علیه السلام از خانه بیرون آمد و به سمت محلّى به نام سایبان بنى ساعده حرکت فرمود.

مردم روزها به علّت گرمى هوا زیر آن جمع مى‏ شدند و شب‏ها نیز فقیران از بى خانمانى به زیر آن پناه مى‏بردند.

او در ادامه مى‏ گوید: آن شب از آسمان باران مى ‏بارید. من نیز وقتى دیدم حضرت به آن سمت در حال رفتن است به دنبال حضرتش به راه افتادم.

ناگهان دیدم چیزى از دست آن حضرت بر زمین افتاد و شنیدم آن جناب گفت: خداوندا! آن چه افتاد به من برگردان.

من نزدیک رفتم و سلام کردم. فرمود: معلّى! دست بر زمین بکش و هر چه به دست مى‏ آید جمع کن و به من بده.

او مى ‏گوید: من بر زمین دست مالیدم. دیدم نان است که بر زمین ریخته شده است. آن گاه شروع کردم به جمع کردن نان‏ ها و سپردن آنها به دست مبارک امام صادق علیه السلام.

ناگاه دیدم مقدار زیادى نان جمع شده است. عرض کردم فداى تو شوم! اجازه دهید که من این گونى را به دوش بگیرم و براى شما بیاورم.

آن حضرت فرمود نه، بلکه من به برداشتن آن سزاوارتر هستم.

امّا به تو اجازه مى‏ دهم که همراه من بیایى. معلّى گوید! من به همراه آن حضرت به راه افتادم، تا به سایبان بنى ساعده رسیدیم.

دیدم که در آن جا گروهى از بینوایان خوابیده‏ اند و حضرت یک قرص یا دو قرص نان زیر لباس آنها مى‏ گذاشت و تا آخرین نفرشان این کار را انجام داد.

به هنگام بازگشت، گفتم مولاى من! فدایت شوم، این گروه حق را مى‏ شناختند یعنى از شیعیان و دوستداران شما هستند؟

حضرت فرمودند نه! اگر حق را مى‏ شناختند و از محبّان ما بودند به طور حتم به ایشان از نمک منزل مان نیز مواسات مى‏ کردیم.

یعنى در هر چه داشتیم حتى تا نمک منزل خود، ایشان را شریک مى ‏کردیم.

.

.

.

.

.

راستی! من و تو برای امامی که از نمک خانه اش هم برای مان مایه می گذارد و مضایقه نمی کند چه کرده ایم؟

حواست هست برای چه کسانی در عمرت مایه می گذاری؟ به چه چیزهایی در زندگی ات بها می دهی؟

خواهی که جهان در کف اقبال تو باشد            خواهان کسی باش که خواهان تو باشد...