به نام آفریدگار مهر

یا بقیه الله

آجرک الله...

مادرم سلطان عفت بود.

مادر من بود که به عفت جان داد

 و در آخرین روزهایی که دنیا طعم نفس های او را می چشید

به من آموخت مرگ، انتهای خط عفت نیست.

عفت امتداد دارد تا آن سوی مرز دنیا.

تابوت مادرم را بر دوش می برند.

من نباید به دنبال تابوت بروم.

تابوت، مرا تنها رها کرد و رفت.

تابوت مادرم را شبانه می برند.

او خودش وصیت کرده تا شبانه دفن شود.

راستی مادر!

چقدر عفیفی که حتی به پرده سیاه شب هم اعتماد نکردی

و پرده ای را که روی شاخه های نخل تابوتت کشیده شد

به یاری گرفتی تا عفت تو ذره ای احساس نقصان نکند.

منبع: واژه های خیس؛ محسن عباسی والدی

و اما بعد: حجاب همان چادری بود که پشت در خانه سوخت، اما از سر مادر مهربانی ها نیفتاد...