چه معرکه ای بود ناخو دآگاه عنان چشمانم از دستم خارج شده بود.به هر سو که دلش میخواست کشیده میشد.بوی دود و غبار چشمان دلم رامیسوزاند.نمی دانم رنگ دود بود یا ...فضا پراز داغ بود. پر از داغ عزیز، فقط یک جاده بار یک بود و دو یار دو برادر دو همراه که دوسوی جاده بودند امانه انگار یک نفر دیگر هم بود ویک بانوی خسته انگار تمامی غم های عالم در سینه اش بود.اما هیچ نمی گفت، نه ناله ای نه ضجه ای . به نگاهش نگاه کردم. چه صحنه های دردناکی در نگاهش بود.نمی دانم بگویم یانه؟ در نگاهش نور می بینم خدایا این نورها چیستند؟ یک خورشید و هفتاد و دو ماه به دنبال او بالای ....

خدای من؛ چه نامردند، این به اصطلاح مردمان، مگر خورشید را بالای نیزه می کنند.خدای من؛ من تحمل دیدن این همه داغ را تدارم، شاهد این نگاه کیست که این همه را می بیند اما دم نمی زند؟اما نه انگار کلامی دارد در جواب آن دیو صفت که میگفت: دیدی خدا شما را کشت؟ فرمود: و ما را یت الا جمیلا

سرنی در نی نوا می ماند اگر زینب نبود        کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود