به نام آفریدگار مهر

پریشانی در غیبت

وارد خانه شدیم، برق از سرمان پرید.

امام صادق سلام الله علیه را دیدیم، روی خاک نشسته بود.

لباس عزا بر تن و همچون کسی که فرزند از دست داده باشد گریه می کرد.

ما به هم نگاه کردیم؛ مانده بودیم چه کنیم.

بعد شنیدم امام در حال گریه می گوید:

ای آقای من!

غیبت تو خواب را از چشمم ربوده است و بسترم را بر من تنگ کرده و راحت را از دلم برده است.

ای آقای من!

غیبت تو مصیبتم را به اندوه های ابدی پیوند داده... .

عقل از سرمان پرید؛ خدایا؛ یعنی، چه شده است؟!

عرض کردیم: از کدامین واقعه اشک شما روان و گریه شما همچون باران است؟

امام آهی کشید و فرمود:

امروز در کتاب مخصوص نگریستم – که مشتمل بر علم مرگ ها و بلاها و مصیبت ها... تا قیات است- در این کتاب، غیبت و به درازا کشیدن و طول عمر غائب مان و گرفتاری مومنین در آن زمان و شک و تردیدهایی که بر اثر طولانی شدن غیبت او بر ایشان پدید می آید را مشاهده نمودم. این بود علت اشک هایم.(1)

      1.        کمال الدین و تمام النعمه، شیخ صدوق، ج2، ص353؛ غیبت طوسی، ص168.

     حرف حساب!

     رفیق! من و تو چند تا به حال چند بار در فراق امام مهربانی ها آه کشیده ایم؟!