به نام آفریدگار مهر

السلام علیک یا سیدی یا صاحب الزمان و رحمه الله و برکاته

آقا اجازه!

خلوتی با آئینه

برخی وقت ها رودربایستی را کنار گذاشته و با خودمان با صداقت برخورد می کنیم. یکی از آن مواقع، زمانی است که جلوی آئینه ایستاده ایم یا آینه ای به دست گرفته و با خودمان حرف می زنیم.

گاه یک اشتباه را مدت های زیادی بود تکرار می کردیم و با هزاران تلقین و توجیه حاضر به ترک آن نبودیم و حتی به خودمان اجازه ی نقل و به نقد کشاندن آن را نمی دادیم.

خلوت و آئینه ی رو به رو، فرصت خوبی است برای جواب به ندای درون مان که ما را به اصلاح اشتباهات فرا می خواند و مجبوریم در مقابل وجدان مان پاسخ گو باشیم.

گاه نتیجه ی دادگاه درون چندان خوشایند ما نیست و خودمان را محکوم خواهیم نمود.

مهم این است که توانسته ایم با خودمان صادقانه صحبت کنیم و به اشتباهات خود آگاه شویم.

اشتباهات و رفتارهایی که اگر کسی آن ها را به زبان می آورد و فاش می ساخت، به شدت برافروخته شده، واکنش نشان می دادیم و قاطعانه ساحت خود را مبرای از این گونه عیب ها می دانستیم!

البته اگر تا این حد هم تحمل نقد خودمان را نداریم، خیلی ساده می توانیم جلوی آینه بایستیم و تصور کنیم رفتارهای فرد دیگری را می خواهیم به نقد بکشانیم، سپس بدون جبهه گیری، رأی دادگاه را اعلام کنیم.

حال ببینیم خدایی که از نهان و آشکار ما آگاه است و در تمامی لحظات ما را می دید و افکار و رفتار ما تحت کنترل او بود، در مورد این قضاوت چه می فرماید:

یابن آدم، لو سمعت وصفک مِن غیرک و أنت لاتعلم مِن الموصوف لَسارَعَت إلی مَقتِه

ای فرزند آدم! اگر وصفت خودت را از زبان دیگری می شنیدی و نمی دانستی که درباره ی چه کسی است، خیلی زود از او متنفر و بیزار می شدی.