مادری که  ضجه می کشد و خاک های آوار شده خانه اش را  که حالا ویرانه شده کنار میزند تا دست های کوچک طفل 6 ماهه اش را از زیر خاک بیرون بیاورد..

جنازه تکه تکه شده مردی که بر دوش جوانان شهر تشییع می شود و زن جوانی که با صدای گرفته و صورت خونین و ناله های جگرسوز به دنبال مرد زندگی اش می دود..
یک سال بود که عروسی کرده بودند..

دختری که روبرروی بدن سوخته مادرش نشسته بود... و با فریادی عمیق.. موهایش را می کند.. خاک بر سرش می ریخت.. و  گریه که نه.. زار می زد.. پدرش را یک هفته پیش از دست داده بود..

مردم یمن هر روزشان را با دیدن این صحنه ها شب می کنند.. راحت است نه؟ حتما می فهمی که گذراندن یکی از این لحظه ها برای تو کشنده است..

حالا فکر میکنی که اگر این مادرها و همسر ها و دختر های داغ دیده.. با چشمانی گریان و دلی خونین، در میانه مصیبت هایی که هرروز بر سرشان آوار می شود، هربار بر بالای جنازه عزیزی.. فریاد یا صاحب الزمان سر بدهند.. و از دلسوز ترین و مهربان ترین پدر عالم بخواهند که زودتر بیاید و انتقام این خون ها را بگیرد..

چرا امام نباید بیاید؟.. او که مثل من و تو، آمار کشته های یمن را.. هر روز هنگام صرف ناهار؛ از اخبار ظهرگاهی نمی شنود..
او در کنار تک تک مسلمانان عالم.. نوحه می کند برای عزیزانش.. برای پاره های جگرش.. پس چرا نمی آید؟.. تا عالم را ازین همه ظلم.. برهاند؟...

نکند از کم کاری ماست که اماممان ظهور نمی کند؟