حسین(علیه السلام) با هر بار آمدن و رفتن، تعزیت هایش را به دامن تو می ریخت و التیام از نگاه تو می گرفت. این بودکه هر بار سنگین می آمد، اما سبک بال باز می گشت. خسته و شکسته می آمد اما برقرار و استوار باز می گشت.
اکنون نیز دلم می خواهد طاقت بیاوری، صبوری کنی و حتی به حسین(علیه السلام) دلداری بدهی. همچنان که از صبح تا کنون-که آفتاب از نیمه آسمان گذشته است- چنین کرده ای. اما اکنون ماجرا متفاوت است. اکنون این دل شرحه شرحه ی توست که بر دوش جوانان بنی هاشم به سوی خیمه ها پیش می آید. اکنون این میوه ی جان توست که لگد مال شده، در زیر سم ستوران به تو باز پس داده می شود. علی اکبر برای تو تنها یک برادرزاده نیست...

علی اکبر پیامبر دوباره توست...

نشانی از پدر توست.

از آن پس علی اکبر بود و دامن مهر تو؛ حسین بود و ادراک عاطفه تو و اکنون نیز حسین بهتر از هر کس این رابطه را می فهمد و عمق تعزیت تو را درک می کند.

دلت می خواهد که طاقت بیاوری، صبوری کنی و حتی به حسین دلداری بدهی...

اما چگونه؟ با این قامت شکسته که نمی توان خیمه وجود حسین را عمود شد.

وقتی پیکر پاره پاره علی اکبر به نزدیکی خیمه ها میرسد وقتی به پهنای صورت اشک می ریزی ، وقتی تا رسیدن به پیکر علی چند بار زمین می خوری حسین فریاد می زند : « زینب را در یابید »
حسینی که خود قامتش در این عزا شکسته است وپشتش دو تا شده است . حسینی که غم عالم بر دلش نشسته است و جهان پیش چشمان اشکبارش تیره و تار شده است...