صلی الله علیک یا خلیفه الرحمن، مولانا یا صاحب الزمان

مولای خوبم

این روزها آدمها به دنبال سوژه می گردند تا به نحوی سرشان را گرم کنند. دنبال موضوعی که درمحافلشان در موردش صحبت کنند، تا اینجایش شاید خیلی اشکال نداشته باشد اما این کار زمانی می شود غصه! که دیگر فرقی نکند آن موضوع چیست؟

توی این چند روزه هم بعضی ها بند کرده اند که دنیا روزهای آخر عمرش را سپری می کند! بلا برسر زمینیان می آید... چنین می شود و چنان...

غافل از اینکه از همان اول خلقت بنی بشر! خداوند متعال که عالم به دست اوست فرموده است: زمانی می رسد که زلزله مهیبی رخ می دهد... کوه ها حلاجی می شوند... و آن روز آنقدر وحشتناک است که هر کس به فکر خودش است و حتی نزدیک ترین اعضای خانواده هم از یکدیگر فرار می کنند مگر آدم هایی که بندگی خدا را کردند نه بندگی دلشان!

آن وقت این آدمیزاد این همه توصیف و تأکید را یادش رفته و حالا هم که شنیده پایان دنیا است کلی افتاده به هول و ولا! که ای وای چه بلایی بر سر ما می آید... بضی ها هم دنبال خانه ها و زمین هایی هستند که خیلی محکم باشد و از بلا در امان باشند!

چه خنده دار است! آدم یاد پسرحضرت نوح علیه السلام می افتد که گفت می روم بالای کوه و...

بعد از این همه به اصطلاح پیشرفت و ادعای عقل و شعور، هیچ فرقی نکرده! کاش کمی عقلش را به کار می انداخت که این شایعات از کجا مدیریت می شود؟ اگر قرار است دنیا به آخر برسد پس آن مناطقی در زمین که می گویند سالم می ماند مگر در این دنیا نیست؟ پس چطور است که سالم می ماند و کلی سوال دیگر... چه تامل برانگیز است کلام استاد بزرگوارمان، حاج آقای طائب که آن هایی که این شایعات را درآورده اند، خودشان به آخر خط رسیده اند که حرف از آخر خط و پایان دنیا می زنند، با همه ادعای عقل و نبوغشان!!!

اما مولای مهربانم،

عرض من چیز دیگری است. ما یادمان رفته که اولا دنیا بدون دیدار روی مبارک شما دنیا نیست، خون دل است...

ثانیا تا شما نیایید خبری از قیامت نخواهد بود. (البته که قیامت هر کس با مرگش شروع می شود) اما به هم ریختن عالم بدون تحقق ظهور شما محقق نمی شود.

یا صاحب الزمان،

کاش چشم دلمان باز بود و می دیدیم که دنیا بی ظهور شما خرابه ای بیش نیست...

کی به هم می رسد ای دوست نگاه من و تو...